دوستی با خدا

قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونى یُحْبِبْکُمُ اللّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنوبَکُمْ وَ اللّهُ غَفورٌ رَحیمٌ؛
[سوره آل عمران، آیه 31]
بگو : «اگر خدا را دوست دارید ، از من پیروى کنید تا خدا دوستتان بدارد و گناهانتان را ببخشد» و خداوند آمرزنده مهربان است .

• 1 پیامبر صلی الله علیه و آله : اِنَّ اللّه َ یُحِبُّ بُغاةَ الْعِلْمِ ؛

خداوند جویندگان دانش را دوست دارد. [کافى، ج1، ص 30، ح1]

• 2 پیامبر صلی الله علیه و آله : اِنَّ اللّه َ یُحِبُّ الحَیَّى الحَلیمَ العَفیفَ المُتَعَفِّفَ؛

خداوند انسان با حیاىِ بردبارِ با عفّتى را که پاکدامنى مى ورزد دوست دارد. [کافى، ج2، ص 112، ح8]

• 3 پیامبر صلی الله علیه و آله : اِنَّ اللّه َ یُحِبُّ مِنَ الْخَیْرِ ما یُعَجَّلُ؛

خداوند کار خیرى را که به آن شتاب شود دوست دارد. [کافى، ج 2، ص 142، ح4]

• 4 پیامبر صلی الله علیه و آله : اِنَّ اللّه َ یُحِبُّ الرِّفْقَ وَ یُعینُ عَلَیْهِ؛

خداوند مدارا کردن را دوست دارد و بر آن یارى مى دهد. [کافى، ج2، ص 120، ح 12]

• 5 پیامبر صلی الله علیه و آله : اِنَّ اللّه َ یُحِبُّ اِغاثَةَ اللَّهْفانِ؛

خداوند فریاد رسىِ دلسوختگان و درماندگان را دوست دارد. [نهج الفصاحه، ح 756]

21. با خدا باش و پادشاهی کن

 
وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللّهُ لِکُلِّ شَىْ ءٍ قَدْرًاٌ؛ [سوره طلاق، آیه 3]
هر کس بر خدا توکل کند، کفایت امرش را مى کند، خداوند فرمان خود را به انجام مى رساند، به راستى خدا براى هر چیزى اندازه اى قرار داده است.

1- امام على علیه السلام: إنَّ الْعَبْدَ إذا اَرادَ اَنْ یَقْرَأَ أَوْ یَعْمَلَ عَمَلاً فَیَقُولُ: بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ فَإنَّهُ یُبارَکُ لَهُ فیهِ؛

هرگاه بنده اى بخواهد چیزى بخواند و یا کارى انجام دهد و بسم اللّه الرحمن الرحیم بگوید در کارش برکت داده مى شود. [بحارالأنوار، ج 92، ص 242، ح48]

2- امام على علیه السلام: اَلذِّکْرُ یونِسُ اللُّبَّ وَ یُنیرُ الْقَلْبَ وَ یَسْتَنْزِلُ الرَّحْمَةَ؛

یاد خدا عقل را آرامش مى دهد، دل را روشن مى کند و رحمت او را فرود مى آورد. [غررالحکم، ح1858]

3- پیامبر صلی الله علیه و آله: یَقولُ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ: إِذْ کانَ الْغالِبُ عَلَى الْعَبْدِ الاِشْتِغالُ بى، جَعَلْتُ بُغْیَتَهُ وَ لَذَّتَهُ فى ذِکْرى فَإذا جَعَلْتُ بُغْیَتَهُ وَ لَذَّتَهُ فى ذِکْرى عَشَقَنى وَ عَشَقْتُهُ فَإِذا عَشَقَنى وَ عَشَقْتُهُ رَفَعْتُ الْحِجابَ فیما بَیْنى وَ بَیْنَهُ وَ صَیَّرْتُ ذلِکَ تَغالُبا عَلَیْهِ لایَسْهو إِذا سَهَی النّاسُ اُولئِکَ کَلامُهُمْ کَلامُ الأَْنْبیاءِ اُولئِکَ الأَْبْطالُ حَقّا؛

خداى عزوجل مى فرماید: هرگاه یاد من بر بنده ام غالب شود، خواهش و خوشى او را در یاد خود قرار دهم و چون خواهش و خوشى او را در یاد خود قرار دهم عاشق من شود و من نیز عاشق او گردم و چون عاشق یکدیگر شدیم حجاب میان خود و او را بردارم و عشق خود را بر جان او چیره گردانم، چندان که مانند مردم دچار سهو و غفلت نمى شود، سخن اینان سخن پیامبران است، اینان براستى قهرمانند. [کنزالعمال، ح1872]

4- امام صادق علیه السلام: مَنِ اسْتَخارَ اللّهَ راضِیا بِما صَنَعَ اللّهُ لَهُ خارَ اللّهُ لَهُ حَتْما؛

هر کس از خدا خیر بخواهد و به آنچه خدا خواسته راضى باشد، خداوند حتما براى او خیر خواهد خواست. [کافى، ج 8، ص 241، ح330]

5- پیامبر صلی الله علیه و آله: لَیْسَ مِنْ عَبْدٍ یَظُنُّ بِاللّهِ خَیْرا إلاّ کانَ عِنْدَ ظَـنِّهِ بِهِ؛

بنده اى نیست که به خداوند خوش گمان باشد مگر آن که خداوند نیز طبق همان گمان با او رفتار کند. [بحارالأنوار، ج 70، ص 384، ح42]

6- امام على علیه السلام: مَنْ تَرَکَ لِلّهِ سُبْحانَهُ شَیئا عَوَّضَهُ اللّهُ خَیْرا مِمّا تَرَکَ؛

هر کس به خاطر خداى سبحان از چیزى بگذرد، خداوند بهتر از آن را به او عوض خواهد داد. [غررالحکم، ح8909]

7- امام صادق علیه السلام: مَن قَبِلَ اللّهُ مِنْهُ صَلاةً واحِدَةً لَم یُعَذِّبْهُ وَ مَن قَبِلَ مِنْهُ حَسَنَهً لَم یُعَذِّبْهُ؛

خداوند از هر کس یک نماز و یا یک کار نیک را قبول کند، عذابش نمى نماید. [کافى، ج 3، ص 266، ح11]

8- امام على علیه السلام: لَوْ اَنَّ السَّماواتِ وَ الاَْرْضَ کانَتا عَلى عَبْدٍ رَتْقا ثُمَّ اتَّقَى اللّهَ لَجَعَلَ اللّهُ لَهُ مِنْها مَخْرَجا وَ رَزَقَهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ؛

اگر آسمان ها و زمین، راه را بر بنده اى ببندند و او تقواى الهى پیشه کند، خداوند حتما راه گشایشى براى او فراهم خواهد کرد و از جایى که گمان ندارد روزى اش خواهد داد. [غررالحکم، ح7599]

9- امام صادق علیه السلام: عَلَیْکُمْ بِالدُّعاءِ، فَإِنَّکُمْ لاتَقَرَّبونَ إِلَى اللّهِ بِمِثْلِهِ، وَ لاتَتْرُکوا صَغیرَةً لِصِغَرِها أَنْ تَدْعُوا بِها، إِنَّ صاحِبَ الصِّغارِ هُوَ صاحِبُ الْکِبارِ؛