أربعینات

حدیث اول:

 امام على علیه ‏السلام:

 أبلَغُ ناصِحٍ لَکَ الدُّنیا لَوِ انتَصَحتَ بِما تُریکَ مِن تَغایُرِ الحالاتِ، و تُؤذِنُکَ بِهِ مِنَ البَینِ وَالشَّتاتِ .

 بهترین پندآموز براى تو دنیاست، اگر از دگرگونى حالاتى که به تو نشان مى‏دهد و از جدایى و پراکندگى ‏اى که به تو اعلام مى‏کند، پند گیرى.

حدیث دوم:

امام على علیه ‏السلام

اِعتَبِر بِما مَضى مِنَ الدُّنیا لِما بَقِیَ مِنها؛ فَإِنَّ بَعضَها یُشبِهُ بَعضا، وآخِرَها لاحِقٌ بِأَوَّلِها، وکُلُّها حائِلٌ مُفارِقٌ

از گذشته دنیا براى آینده‏اش عبرت بگیر؛ زیرا همه اجزاى آن، شبیه یکدیگرند و انجام آن به آغازش مى‏پیوندد و تماماً دگرگون شونده و از کف رفتنى است

حدیث سوم:

 امام صادق علیه ‏السلام

 أیُّهَا النّاسُ، إنَّ هذِهِ الدُّنیا دارُ فِراقٍ ودارُ التِواءٍ لا دارُ استِواءٍ، عَلى أنَّ فِراقَ المَألوفِ حُرقَةٌ لا تُدفَعُ، ولَوعَةٌ لا تُرَدُّ

 اى مردم! این دنیا، سراى فراق و خانه پیچ در پیچ است، نه خانه‏اى سرْ راست. فراق عزیزان، داغى است که مانعش نمى‏توان شد و سوزى است که جلوى آن را نمى‏توان گرفت. 

حدیث چهارم:

 امام على علیه ‏السلام

 اُوصیکُم عِبادَ اللّه‏ِ بِتَقوَى اللّه‏ِ الَّذی ضَرَبَ الأَمثالَ . . . وأنذَرَکُم بِالحُجَجِ البَوالِغِ، فَأَحصاکُم عَدَدا ووَظَّفَ لَکُم مُدَدا، فی قَرار خِبرَةٍ ودارِ عِبرَةٍ، أنتُم مُختَبَرونَ فیها ومُحاسَبون عَلَیها .

اى بندگان خدا ! شما را به پروا از آن خدایى سفارش مى‏کنم که نمونه‏ها آورده... و با حجّت‏هاى رسا هشدارتان داده است، شمار شما را مى‏داند، و عمرى برایتان مقرّر کرده است، در جایگاه آزمایش و سراى عبرت . شما در دنیا آزمایش مى‏شوید و براى آن، مورد حسابرسى قرار مى‏گیرید

حدیث پنجم:

 امام على علیه ‏السلام

 الدُّنیا دارُ مَمَرٍّ لا دارُ مَقَرٍّ، وَالنّاسُ فیها رَجُلانِ : رَجُلٌ باعَ فیها نَفسَهُ فَأَوبَقَها، ورَجُلٌ اِبتاعَ نَفسَهُ فَأَعتَقَها

دنیا، گذرگاه است، نه قرارگاه؛ و مردم در آن دو دسته‏اند: دسته‏اى که در دنیا خود را فروختند و به نابودى افکندند، و دسته‏اى که خود را خریدند و آزاد کردند. 

حدیث ششم:

 امام على علیه ‏السلام

 إنَّ الدُّنیا لَم تُخلَق لَکُم دارَ مُقامٍ، بَل خُلِقَت لَکُم مَجازا لِتَزَوَّدوا مِنهَا الأَعمالَ إلى دارِ القَرارِ . فَکونوا مِنها عَلى أوفازٍ، وقَرِّبُوا الظُّهورَ لِلزِّیالِ (لِلزَّوالِ)

 دنیا آفریده نشده که سراى ماندن شما باشد، بلکه آفریده شده، که گذرگاه شما باشد تا از آن براى سراى ماندگارى‏تان توشه عمل برگیرید. پس، در دنیا همواره مهیّاى سفر باشید و مَرکب‏ها را براى رفتن، آماده سازید.

حدیث هفتم:

 امام على علیه ‏السلام

 إنَّ الدُّنیا لَم تُخلَق لَکُم دارَ مُقامٍ ولا مَحَلَّ قَرارٍ، وإنَّما جُعِلَت لَکُم مَجازا لِتَزَوَّدوا مِنهَا الأَعمالَ الصّالِحَةَ لِدارِ القَرارِ . فَکونوا مِنها عَلى أوفازٍ، ولا تَخدَعَنَّکُم مِنهَا العاجِلَةُ ولا تَغُرَّنَّکُم فیهَا الفِتنَةُ

دنیا آفریده نشده که براى شما سراى ماندن و جاى آسودن باشد؛ بلکه گذرگاه شما قرار داده شده است تا از آن براى سراى استقرارتان توشه اعمال نیک بردارید . پس، در دنیا همواره آماده باشید؛ و زنهار که خوشى‏هاى زودگذر آن، شما را نفریبد و فریبندگى‏هایش شما را گول نزند.

حدیث هشتم:

 امام على علیه ‏السلام

إنَّما سُمِّیَتِ الدُّنیا دُنیا؛ لاِءَنَّها أدنى مِن کُلِّ شَیءٍ.

 دنیا را دنیا نامیده ‏اند، چون فرومایه‏ تر از هر چیزى است.

حدیث نهم:

پیامبر خدا صلى ‏الله ‏علیه ‏و‏آله

 الدُّنیا دَنِیَّةٌ خُلِقَت مِن دونِ الآخِرَةِ، ولَو خُلِقَت مَعَ الآخِرَةِ لَم یَفنَ أهلُها، کَما لا یَفنى أهلُ الآخِرَةِ ـ

 در پاسخ به این پرسش که چرا دنیا را دنیا، گفته ‏اند؟ ـ دنیا، پست و نزدیک و پیش از آخرت آفریده شده است. اگر دنیا هم‏زمان با آخرت آفریده شده بود، اهل آن فانى نمى‏ شدند، چنان که اهل آخرت فنا نمى‏ پذیرند 

حدیث دهم:

امام على علیه‏السلام

 کُلُّ أحوالِ الدُّنیا زِلزالٌ، ومِلکُها سَلَبٌ وَانتِقالٌ .

 احوال دنیا، همه لرزان است و دارایى آن، گرفتنى و قابل سپردن به دیگرى

 حدیث یازدهم:

 امام على علیه ‏السلام

 مَن سَعى فی طَلَبِ السَّرابِ، طالَ تَعَبُهُ وکَثُرَ عَطَشُهُ

هرکه در پىِ سراب بدَوَد، خسته ‏تر و تشنه ‏تر مى‏ شود.

 حدیث دوازدهم:

 پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه ‏و‏آله

 لا تَسُبُّوا الدُّنیا؛ فَنِعمَت مَطِیَّةُ المُؤمِنِ، فَعَلَیها یَبلُغُ الخَیرَ، وبِها یَنجو مِنَ الشَّرِّ . إنَّهُ إذا قالَ العَبدُ : لَعَنَ اللّه‏ُ الدُّنیا، قالَتِ الدُّنیا لَعَنَ اللّه‏ُ أعصانا لِرَبِّهِ

به دنیا ناسزا مگویید؛ چه، دنیا نیکو مَرکبى است براى مؤمن؛ به وسیله آن به خوبى مى‏رسد و از بدى مى‏ رَهَد. هرگاه بنده بگوید: «لعنت خدا بر دنیا»، دنیا گوید: لعنت خدا بر نافرمان‏ترینِ ما از پروردگارش.

 مَن قالَ : قَبَّحَ اللّه‏ُ الدُّنیا، قالَتِ الدُّنیا : قَبَّحَ اللّه‏ُ أعصانا لَهُ

 هرکس بگوید: «ننگ بر این دنیا»، دنیا گوید: ننگ بر نافرمان‏ترینِ ما از خدا

 حدیث سیزدهم:

 امام على علیه ‏السلام

کُلُّ مُدَّةٍ مِنَ الدُّنیا إلَى انتِهاءٍ، وکُلُّ حَیٍّ فیها إلى مَماتٍ وفَناءٍ

هر زمانى از دنیا، سرانجام به پایان مى‏رسد و هر زنده‏اى در آن، رو به سوى مرگ و نیستى است 

حدیث چهاردهم:

امام على علیه ‏السلام

 أسبابُ الدُّنیا مُنقَطِعَةٌ، وعَواریها مُرتَجِعَةٌ

 اسباب دنیا از هم گسیختنى است و عاریه‏ هاى آن، بازگشتنى

 حدیث پانزدهم:

 نَحوَ ما مَرَّ إلى أن قالَ ـ فَإِن ذَمَمتَها لِصَبِرِها فَامدَحها لِشَهدِها، وإلاّ فَاطرَحها لا مَدحَ ولا ذَمَّ، قَد مُثِّلَت لَکَ نَفسُکَ حَتّى ما یُغنی عَنکَ بُکاؤُکَ، ولا یَرحَمُکَ إخاؤُکَ .

 امام على علیه ‏السلام ـ در حدیثى نظیر حدیث پیشین، با این افزوده ـ :

 اگر دنیا را بر شَرَنگش نکوهش مى‏کنى، براى شهدش نیز او را بستاى، وگرنه رهایش کن؛ نه بستاى و نه نکوهش نماى . نفس تو برایت نمونه آورده شده است تا جایى که نه گریه ‏ات گِرِه از کار تو مى‏گشاید، و نه برادرى و رفاقتت به تو رحم مى‏کند.

 حدیث شانزدهم:

 پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه ‏و‏آله فِی التَّحذیرِ مِنَ الدُّنیا ـ

 أیُّهَا النّاسُ ! هذِهِ دارُ تَرَحٍ لا دارُ فَرَحٍ، ودارُ التِواءٍ لا دارُ استِواءٍ، فَمَن عَرَفَها لَم یَفرَح لِرَجاءٍ، ولَم یَحزَن لِشَقاءٍ . ـ

 در برحذر داشتن از دنیا ـ اى مردم! این جا سراى غم است، نه سراى شادى، و سراى پیچ در پیچ است، نه سراى سر راست. پس هرکه دنیا را شناخت، به امیدى شاد نشد و از رنجى اندوهگین نگشت.

 حدیث هفدهم:

 پیامبر خدا صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏آله

 الدُّنیا حُلمٌ، وأهلُها عَلَیها مُجازَونَ مُعاقَبونَ

 دنیا، خوابى است که خفته ببیند و مردم دنیا براى آن سزا و کیفر ببینند

 حدیث هجدهم:

 امام صادق علیه ‏السلام

 قالَ لُقمان لاِبنِهِ : . . . یا بُنَیَّ إنَّ الدُّنیا قَلیلٌ، وعُمُرَکَ قَصیرٌ .

لقمان به فرزندش گفت:... فرزندم! دنیا اندک است و عمر تو کوتاه

 حدیث نوزدهم:

 امام صادق علیه ‏السلام

 فی وَصِیَّةِ لُقمانَ لاِبنِهِ : یا بُنَیَّ اعلَم أنَّ الدُّنیا قَلیلٌ، وعُمُرَکَ مِنها قَلیلٌ مِن قَلیلٍ، ویَقِرُّ مِنَ القَلیلِ قَلیلٌ

 در سفارش لقمان به فرزندش ـ فرزندم! بدان که دنیا اندک است و عمر تو در آن، اندکى از اندک است، و از اندک، اندک مى‏مانَد

 حدیث بیستم:

 امام على علیه ‏السلام

 إنَّ الدُّنیا عَیشُها قَصیرٌ وخَیرُها یَسیرٌ، وإقبالُها خَدیعَةٌ وإدبارُها فَجیعَةٌ، ولَذّاتُها فانِیَةٌ وتَبِعاتُها باقِیَةٌ .

 دنیا، زندگى‏اش کوتاه و خیرش اندک است، رو آوردنش مکر و پشت کردنش مصیبت است، خوشى‏هایش رفتنى و پیامدهاى آن، ماندنى است

حدیث بیست و یکم:

 امام على علیه ‏السلام

 أوقاتُ الدُّنیا وإن طالَت قَصیرَةٌ، وَالمُتعَةُ بِها وإن کَثُرَت یَسیرَةٌ

 اوقات دنیا، اگرچه بلند باشد، کوتاه است و بهره‏مندى از آنها، هرچند بسیار باشد، اندک است

حدیث بیست و دوم:

 امام على علیه ‏السلام

 إنَّما الحَیاةُ الدُّنیا مَتاعٌ؛ ومَتاعُ الدُّنیا بَطیءُ الاِجتِماعِ، قَلیلُ الاِنتِفاعِ، سَریعُ الاِنقِطاعِ .

 زندگى دنیا، کالایى بیش نیست و کالاى دنیا، دیر فراهم مى‏آید و اندک به کار مى‏آید و زود از کف مى‏رود.

 حدیث بیست و سوم:

 امام على علیه ‏السلام

الأَمرُ قَریبٌ، وَالاِصطِحابُ قَلیلٌ .

 مرگ، نزدیک، و همراهى با دنیا اندک است 

حدیث بیست و چهارم:

 امام على علیه ‏السلام

 إنَّما الدُّنیا مَتاعُ أیّامٍ قَلائِلَ، ثُمَّ تَزولُ کَما یَزولُ السَّرابُ، وتُقشَعُ کَما یَنقَشِعُ السَّحابُ دنیا ،

 در حقیقت، برخوردارى چند روزه‏اى اندک است . سپس، همچون سراب از میان مى‏رود و به سان ابر، پراکنده مى‏شود.

 حدیث بیست و پنجم:

 امام على علیه ‏السلام

 الدُّنیا مُنتَقِلَةٌ فانِیَةٌ، إن بَقِیَت لَکَ لَم تَبقَ لَها

 دنیا، در حال انتقال از یکى به دیگرى است و از کف رفتنى است. گیرم که دنیا براى تو بمانَد، تو براى آن نمى‏مانى.

 حدیث بیست وششم:

 امام صادق علیه ‏السلام

فی بیان مَواعِظِ لُقمانَ لاِبنِهِ ـ یابُنَیَّ، إنَّ الدُّنیا بَحرٌ عَمیقٌ، قَد هَلَکَ فیها عالَمٌ کَثیرٌ، فَاجعَل سَفینَتَکَ فیهَا الإیمانَ، وَاجعَل شِراعَهَا التَّوَکُّلَ، وَاجعَل زادَکَ فیها تَقوَى اللّه‏ِ، فَإِن نَجَوتَ فَبِرَحمَةِ اللّه‏ِ، وإن هَلَکتَ فَبِذُنوبِکَ

 در بیان اندرزهاى لقمان به فرزندش ـ فرزندم! دنیا، دریایى ژرف است که خلقى بسیار در آن نابود شدند . پس کِشتى خود را در آن، ایمان قرار ده و بادبانش را توکلّ و توشه‏ات را تقواى الهى . [با این حال] اگر رستى، به لطف خدا رسته‏اى و اگر هلاک شدى، به سبب گناهانت هلاک شده‏اى

 حدیث بیست وهفتم:

 امام کاظم علیه ‏السلام

 إنَّ لُقمان قالَ لاِبنِهِ : . . . یابُنَیَّ، إنَّ الدُّنیا بَحرٌ عَمیقٌ، قد غَرِقَ فیها عالَمٌ کَثیرٌ، فَلتَکُن سَفینَتُکَ فیها تَقوَى اللّه‏ِ، وحَشوُهَا الإِیمانَ، وشِراعُهَا التَّوَکُّلَ، وقَیِّمُهَا العَقلَ، ودَلیلُهَا العِلمَ، وسُکّانُهَا الصَّبر

لقمان به فرزندش گفت: «... فرزندم! دنیا، دریاى ژرفى است که مردمان بسیارى در آن غرق شدند . پس کشتى تو در آن باید تقواى الهى باشد و اندرون آن کشتى، ایمان و بادبانش، توکلّ و ناخدایش، خِرد و راهنمایش، دانش و سُکّانش، شکیبایى

 حدیث بیست وهشتم:

 کانَ لُقمان علیه‏ السلام یَقولُ لاِبنِهِ : یابُنَیَّ، إنَّ الدُّنیا بَحرٌ، وقَد غَرِقَ فیها جیلٌ کَثیرٌ، فَلتَکُن سَفینَتُکَ فیها تَقوَى اللّه‏ِ تَعالى، وَلیَکُن جِسرُکَ إیمانا بِاللّه‏ِ، وَلیَکُن شِراعُهَا التَّوَکُّلَ، لَعَلَّکَ یابُنَیَّ تَنجو وما أظُنُّکَ ناجِیا . قصص الأنبیاء:

 لقمان علیه ‏السلام به فرزندش مى‏گفت فرزندم! دنیا، دریایى است که نسل‏هاى فراوانى در آن غرق گشته ‏اند . پس باید که کِشتى تو در این دریا، پروا از خداى تعالى باشد و گذرگاهت، ایمان به خدا و بادبانش توکّل باشد تا نجات یابى، فرزندم! هرچند [با این همه] گمان نمى‏کنم که نجات یابى

حدیث بیست ونهم:

إنَّ لُقمان الحَکیمَ رحمه ‏الله لَمّا خَرَجَ مِن بِلادِهِ نَزَلَ بِقَریَةٍ بِالمَوصِل یُقالُ لَها : کوملیس .

 قالَ : فَلَمّا ضاقَ بِها ذَرعُهُ وَاشتَدَّ بِها غَمُّهُ ولَم یَکُن بِها أحَدٌ یُعینُهُ عَلى أمرِهِ، أغلَقَ البابَ وأدخَلَ ابنَهُ یَعِظُهُ، فَقالَ یابُنَیَّ، إنَّ الدُّنیا بَحرٌ عَمیقٌ هَلَکَ فیها بَشَرٌ کَثیرٌ، تَزَوَّد مِن عَمَلِها وَاتَّخِذ سَفینَةً حَشوُها تَقوَى اللّه‏ِ، ثُمَّ ارکَب لُجَجَ الفُلکِ تَنجو، وإنّی لَخائِفٌ ألاّ تَنجُوَ . یابُنَیَّ، السَّفینَةُ إیمانٌ، وشِراعُهَا التَّوَکُّلُ، وسُکّانُهَا الصَّبرُ، ومَجاذیفُهَا الصَّومُ وَالصَّلاةُ وَالزَّکاةُ . یابُنَیَّ، مَن رَکِبَ البَحرَ مِن غَیرِ سَفینَةٍ غَرِقَ . کتاب الاختصاص ـ به نقل از اوزاعى ـ :

لقمان حکیم، چون از شهر خویش برون شد، در آبادى‏ اى در موصل فرود آمد که بدان، کوملیس مى‏گفتند. چون در آن آبادى طاقتش طاق شد و غَمَش بالا گرفت و در آن آبادى کسى نبود که او را در کارهایش کمک کند [و از غم و تنهایى به در آورد]، در به روى خویش بست و فرزندش را به درون خواند و به اندرز دادن وى پرداخت و گفت: «فرزندم! دنیا، دریاى ژرفى است که انسان‏هاى بسیار در آن نابود شدند. از کار دنیا توشه برگیر و کِشتى‏اى بساز، اندرونش از تقواى الهى . سپس با آن، گرداب‏هاى این دریا را بپیماى تا نجات یابى، گرچه باز هم مى‏ترسم که نجات نیابى. فرزندم! آن کشتى، ایمان است و بادبانش، توکلّ و سکّانش، شکیبایى و پاروهایش، روزه و نماز و زکات. فرزندم! هرکه بى‏کشتى به دریا برود، غرق مى‏شود

حدیث سی ام:

امام على علیه ‏السلام

 إنَّ الدُّنیا مَنزِلُ قُلعَةٍ ولَیسَت بِدارِ نُجعَةٍ، خَیرُها زَهیدٌ وشَرُّها عَتیدٌ، ومُلکُها یُسلَبُ وعامِرُها یَخرَبُ .

دنیا، منزلگاه کوچیدن است و سراى آرمیدن نیست، خوبى آن، ناچیز است و بدى‏اش آماده؛ مُلکش از چنگ مى‏رود و آبادش ویران مى‏گردد. 

حدیث سی و یکم:

 امام على علیه ‏السلام

 اُحَذِّرُکُمُ الدُّنیا؛ فَإِنَّها مَنزِلُ قُلعَةٍ ولَیسَت بِدارِ نُجعَةٍ، قَد تَزَیَّنَت بِغُرورِها وغَرَّت بِزینَتِها .

 شما را از دنیا برحذر مى‏دارم، که دنیا، منزلگاه کوچیدن است و سراى آرمیدن نیست؛ با فریبندگى‏اش خود را آراسته و با آرایشش مى‏فریبد.

حدیث سی و دوم:

 امام على علیه ‏السلام

 الدُّنیا ظِلٌّ زائِلٌ دنیا،

سایه‏اى ناپایدار است. .

 حدیث سی سوم:

 امام على علیه ‏السلام

 الدُّنیا دارٌ مُنِیَ لَهَا الفَناءُ .

دنیا، سرایى است که نابودى براى آن رقم خورده است.

 حدیث سی چهارم:

 امام على علیه ‏السلام

 إنَّ الدُّنیا دارُ فَناءٍ وعَناءٍ، وغِیَرٍ وعِبَرٍ؛ فَمِنَ الفَناءِ أنَّ الدَّهرَ موتِرٌ قَوسَهُ، لا تُخطِئُ سِهامُهُ، ولا تُؤسى جِراحُهُ، یَرمِی الحَیَّ بِالمَوتِ، وَالصَّحیحَ بالسَّقَمِ، وَالنّاجِیَ بِالعَطَبِ، آکِلٌ لا یَشبَعُ، وشارِبٌ لا یَنقَعُ ومِنَ العَناءِ أنَّ المَرءَ یَجمَعُ ما لا یَأکُلُ، ویَبنی ما لا یَسکُنُ .

 دنیا، سراى نابودى و رنج، و پیشامدها و عبرت‏هاست . از نشانه نابودگرى[دنیا] آن که روزگار، زِه کمان خویش را بر کشیده است، تیرهایش به خطا نمى‏رود و زخم‏هایش درمان نمى‏پذیرد؛ زندگان را با تیر مرگ نشانه مى‏رود، تن‏درستان را با تیر بیمارى، و رهیدگان را با تیر هلاکت؛ خورنده‏اى (آدمخوارى) است که سیر نمى‏شود و نوشنده‏اى (خون ‏آشامى) است که سیراب نمى‏گردد. و از نشانه رنج بودن دنیا آن که آدمى، آنچه را که نمى‏خورد، گِرد مى‏آورد، و بنایى را که در آن سُکنا نمى‏گزیند، مى‏سازد.

 حدیث سی پنجم:

 امام على علیه ‏السلام

 عَجِبتُ لِعامِرِ الدُّنیا دارِ الفَناءِ، وهُوَ نازِلٌ دارَ البَقاءِ .

 در شگفتم از کسى که دنیا، این سراى نیستى را آباد مى‏کند، حال آن که در سراى ماندگارى اقامت خواهد گزید. 

حدیث سی ششم:

امام على علیه ‏السلام

 أیُّهَا النّاسُ، ألا إنَّ الدُّنیا دارُ فَناءٍ وَالآخِرَةَ دارُ بَقاءٍ، فَخُذوا مِن مَمَرِّکُم لِمَقَرِّکُم، ولا تَهتِکوا أستارَکُم عِندَ مَن لا تَخفى عَلَیهِ أسرارُکُم .

 اى مردم! بدانید که دنیا، سراى نیستى است و آخرت، سراى ماندگارى . پس، از گذرگاهتان براى اقامتگاهتان [توشه] برگیرید و در نزد کسى که رازهاى شما بر او پوشیده نیست، پرده‏درى مکنید.

 حدیث سی هفتم:

 امام على علیه ‏السلام

 لَو بَقِیَتِ الدُّنیا عَلى أحَدِکُم، لَم تَصِل إلى مَن هِیَ فی یَدَیهِ

اگر دنیا براى کسى از شما باقى مى‏مانْد، به کسى که دنیا در دست اوست، نرسیده بود 

حدیث سی هشتم:

امام على علیه ‏السلام

 إنَّ مِن نَکَدِ الدُّنیا أنَّها لا تَبقى عَلى حالَةٍ، ولا تَخلو مِنِ استِحالَةٍ، تُصلِحُ جانِبا بِفَسادِ جانِبٍ، وتَسُرُّ صاحِبا بِمَساءَةِ صاحِبٍ، فَالکَونُ فیها خَطَرٌ، وَالثِّقَةُ بِها غَرَرٌ، وَالإِخلادُ إلَیها مُحالٌ، وَالاِعتِمادُ عَلَیها ضَلالٌ .

از بى‏خبرى دنیاست که بر یک حال نمى‏مانَد و از دگرگونى خالى نیست؛ با خراب کردن گوشه‏اى، گوشه‏اى دیگر را آباد مى‏کند و با ناراحت کردن دوستى، دوستى دیگر را شاد مى‏کند . پس بودنِ در دنیا با خطرها همراه است و اعتماد کردن به آن، فریب خوردن است و دل بستن به آن، نشاید و تکیه کردن به آن، خطاست.

 حدیث سی نهم:

امام على علیه ‏السلام

کَفاکَ مِن عُیوبِ الدُّنیا ألاّ تَبقى

 از عیب‏هاى دنیا، همین تو را بس که نمى‏ مانَد

حدیث چهلم:

 امام على علیه‏ السلام

 اِحذَرُوا الزّائِلَ الشَّهِیَّ، وَ الفانِیَ المَحبوبَ .

 از آن دلخواهى که زوال مى ‏پذیرد و از آن دلدارى که نیستى مى‏گیرد، دورى کنید.