أربعینات

تعالی بخشیدن به جامعه است انسان در دید ژرف نگر, اسلام, بیابان گردی سرگردان و گمگشته ای درتاریکزار زندگی نیست. او کشتی شکسته ای شور بخت و ناامید و اسیرموجهای بیمزا و هراس آفرین نمیباشد.بلکه موجودی مسؤول است که با مقصد و مقصودی مشخص, با زاد وتوشه ای کامل و راهنمایانی درونی و برونی به سفری پرداخته که از صحرای عدم آغاز میشود و تا بار یافتن به لقاء الهی ادامه دارد.تمامی نیروهای خلقت, انسان را در این سفر صادقانه یاری میکنند و خدا با لطف بیکران خویش به هدایت او از راههای گوناگون پرداخته است وبهترین جایگاه جاودانه را در سرای آخرت برای او مهیا کرده است.انسان برای به دست آوردن نیک بختی خویش و سعادتمندی جامعه و رضایت خداوند باید در طول این سفر چگونه زیستن را بیاموزد و این آموزه ها را در زندگی خویش بکار گمارد.اسلام عزیز برای پاسخگویی بدین سؤال بسیار اساسی دو شیوه را دنبال نموده است:الف: بیان احکام و دستورهای زندگی از آغاز تا فرجامب: ارائه الگوهای تربیتی و نمونه های عینی کمال بر اساس همین شیوه دوم در قرآن مجید بارها از پیامبران و دیگر انسانهای والا سخن به میان آمده است, و از جنبه های الگویی آنان ستایش شده تا دیگران نیز به آنان تأسی بجویند.در مکتب حیاتبخش تشیع(اسلام راستین)معرفی این الگوهای الهی گسترده تر است و پیشوایان معصوم که بهترین اسوه ها و الگوهای زندگی هستند فرا روی چشمان باز و دلهای آگاه قرار دارند تا آنانکه مسئولیت الهی و رسالت انسانی خویش را درک کرده اند و تصمیم برای رسیدن به چکادهای فرازمند فضیلت

و کمال دارند با درس گرفتن از آنان زیستنی شرافتمندانه که سعادت دنیا و آخرت را تأمین میکند در پیشگیرند.رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و امامان معصوم علیه السلام اسوهبشریتاند و تبعیت عملی از آنان رهنمون کمالجویان است.پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «ادبنی ربی فاحسن تأدیبی»خداوند مرا تأدیب کرده و ادبم را نیکو ساخته است.ویژگی سیره معصومین در این است که مورد پسند و قبول پروردگار است وبا اطمینان میتوان از آن پیروی کرد.اکنون به عنوان نمونه ای از دریای مواج و گرانقدر روایات, چهل حدیث ازسیره هر یک از معصومین علیه السلام به پیشگاه امت اسلامی عرضه میشود. امید که همه ما را چراغ راه و ره توشه سفری باشد باری رسیدن به سعادت دنیا و نیکبختی آخرت.در این چهل حدیث, از میان انبوه روایات مربوط به سیره پیامبرصلی الله علیه و آله به گزینش پرداخته ایم و از آن بوستان با صفا و دل انگیز, دسته گلی برای شما چیده و ارمغان آورده ایم, باشد که مطالعه آن, چشم دلمان را روشنتر سازد و رفتار حضرت رسالت, الگوی زیستن ما شود و رشته جانمان به عشق نبوی پیوسته تر گردد, تا از این راه به آن «حبیب خدا»نزدیکتر شویم.قال الله تبارک و تعالی:«لقد کان لکم فی رسول الله اسوه حسنه»(احزاب, آیه 2)برای شما در پیامبر خدا(و رفتار و اخلاق او)سر مشقی نیکوست.

یا بر سر موعدی, قرار میگذاشتی. از گذرگاهی که عبور میکردی, عطرت نشان میداد که از آنجا گذشته ای. از هر جامیگذشتی سنگها و درختان, تعظیمت میکردند. در سفرها آخرهای جمعیت راه میرفتی, تا اگر کسی درماند, یا کمک خواست. کمکش کنی. گاهی سوار اسب میشدی. گاهی بر قاطر و الاغ سوار میشدی, یا بر شتر, وگاهی نیز پیاده! سواره که بودی, دیگران را هم بر ترک مینشاندی. اوقات داخل خانه را به سه قسمت تقسیم میکردی: بخشی برای نیایش و عبادت و برای خدا, قسمتی برای خانواده و بخش دیگری برای کارهای شخصی خود. در خانه, با خانواده همکاری میکردی, گوشت میبریدی, شیرمیدوشیدی, لباس وصله میزدی, هر غذایی که میپختند, میخوردی, ازطعامی بد نمیگفتی, در را میگشودی, کفش خود را میدوختی. بر زمین مینشستی و بر زمین غذا میخوردی, به خدمتکار خانه وقتی خسته میشد کمک میکردی, زیر اندازت عبایی بود و بالشی از پوست, پرشده از لیف خرما! بر حصیر میخوابیدی, هنگام خواب, مسواک میزدی و دعا میخواندی و چون از خواب بر میخاستی, خدا را سجده میکردی. کار مراجعه کنندگان را راه میانداختی, نیازمندان و سائلی را دست خالی رد نمیکردی. بنده شکور خدا بودی. نور چشمانت«نماز»بود. وقتی به نمازمی ایستادی, از خوف خدا رنگ از چهره ات میپرید. در سینه, ناله های سوزناک و آوای حزینی داشتی. هنگام سجود, چنان بر زمین میچسبیدی,که گویا جامه ای بر زمین افتاده است. وقت نماز که میرسید, دیگر کسی را نمیشناختی و به چیزی توجه نداشتی جز به نماز! به نماز عشق میورزیدی. فرا رسیدن«وقت»نماز را انتظار میکشیدی, و هنگام نماز که میشد,میگفتی: ای

بلال! خوشحالمان کن, هیچ چیز را بر نماز مقدم نمیداشتی. میفرمود(به ابوذر): خداوند, فروغ دیدگانم را در نماز قرار داده است.آنگونه که گرسنه, غذا را دوست میدارد و تشنه آب را, من هم شیفته نمازم. با این تفاوت که گرسنه و تشنه, سیر و سیراب میشود, اما من از نماز, سیر نمیشوم. رکوعها و سجودهای طولانی داشتی. به خدا عرضه میداشتی: پروردگارا! دوست دارم یک روز سیر باشم و شکرت کنم, روز دیگر گرسنه باشم تا از تو سؤال کنم. نشست و برخاستت, همراه با«ذکر خدا»بود. با آنکه «معصوم»بودی, ولی آن قدر از خشیت خدا میگریستی که مصلا و سجده گاهت خیس میشد. هنگام دعا, همچون مسکینان نیازمند دستها را بالا میگرفتی. «بنده خدا»بودی. یک بار که بر زمین نشسته و با دست غذا میخوردی. زنی گفت: یا رسول الله, چرا مانند بندگان نشسته و غذا میخوری؟ و...فرمودی: وای بر تو! چه کسی بنده تر از من است؟ تو عبد خدا و رسول او بودی. چهره ات گشاده بود و خوش رو. به هر کس میرسیدی سلام میگفتی. با هر که دست میدادی, آن قدر صبر میکردی که او دستش را بکشد. به صورت کسی خیره نمیشدی. به هیچ کس, دشنام و ناسزا نمیگفتی. بر تند خویی و بداخلاقی دیگران صبر میکردی. هدیه مردم و دعوت بردگان را میپذیرفتی, به عیادت بیماران و تشییع جنازه میرفتی. از اصحاب, تفقد واحوالپرسی میکردی. دیر غضبناک میشدی, زود میبخشیدی, از همه بیشتر عذرپذیر بودی. با بینوایان محروم, هم غذا و همنشین میشدی. پیش دیگران, پایت را دراز نمیکردی, مزاح و شوخی میکردی ولی جز«حق»نمیگفتی. با یاران, حلقه وار

مینشستی. خود را برای اصحاب می آراستی و عطر میزدی. باری بر دوش مردم نبودی. در کارهای اجتماعی مشارکت داشتی. بخشنده و سخی بودی. چیزی را از خواستاران مضایقه نمیکردی. به بزرگ هر قومی احترام میکردی. آری.... ای رسول خدا! وفای به عهد, صدق و راستی, امانت و محبت از ویژگیهای تو بود. از مهمان کار نمیکشیدی, خلف وعده نداشتی, مردمدار و اهل مدارا بودی, سعه صدر و وسعت نظر داشتی, اخلاقت قرآن بود! قرآن مجسم بودی و آیات عینیت یافته کلام الله!