چهل حدیث تولّی و تبرّی
۱ـ «امام علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام»:
کَمالُ الدّینِ وِلایَتُنا وَالبَراءَةُ مِن عَدُوِّنا
کمال دین، در ولایت ما و بیزاری از دشمنان ماست. (بحار، ج ۲۷، ص ۵۸)
۲ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
کَذَبَ مَنِ ادَّعَی مَحَبَّتَنَا وَ لَمْ یَتَبَرَّأْ مِنْ عَدُوِّنَا.
دروغ می‌گوید کسی که ادعای محبّت ما را می‌کند ولی از دشمنان ما تبرّی و بیزاری نمی‌جوید. (بحار، ج ۲۷،ص ۵۹)
۳ـ «امام زین‌العابدین علیه‌السلام»:
مَن اَحبَّ اَعداءَنا فَقَد عادانا وَ نَحنُ مِنهُ بَراءٌ واللهُ عزَّ وجلَّ مِنهُ بَریءٌ.
کسی که دشمنان ما را دوست بدارد با ما دشمنی کرده و ما از او بیزاریم و خداوند متعال نیز از او بیزار است. (بحار، ج ۲۷، ص ۶۰)
۴ـ «امام محمدباقر علیه‌السلام»:
مَنْ اَرادَ أنْ یَعْلَمَ حُبَّنا فَلْیَمْتَحِنْ قَلْبَهُ فَاِنْ شاَرَکَ فِی‌حُبِّنا حُبَّ عَدُوِّنا فَلَیْسَ مِنّا وَ لَسْنا مِنْهُ.
اگر کسی بخواهد میزان دوستی خود را نسبت به ما بداند به دل خود مراجعه کند اگر ما را دوست می‌دارد و دشمنان ما را هم دوست می‌دارد او از ما نیست و ما هم از او نیستیم. (بحار، ج ۲۷، ص ۵۱)
۵ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
لایَجتَمِعُ حُبُّنا و حُبُّ عَدُوِّنا فِی جَوْفِ اِنسانٍ، إنَّ اللََّهَ لَمْ یَجعَلْ لِرَجُلٍ قَلْبَیْنِ فِی‌جَوْفِهِ فَیُحِبّ بِهذا و یُبغِض بِهذا.
دوستی ما با دوستی دشمن ما در یک دل نمی‌گنجد، چرا که خداوند برای یک انسان دو تا دل قرار نداده است که با یکی دوستی کند و با دیگری دشمنی بدارد. (نورالثقلین، ج ۴، ص ۲۳۴)
۶ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
ثَلَاثٌ هُنَّ مِنْ عَلَامَاتِ الْمُؤْمِنِ: عِلْمُهُ بِاللَّهِ وَ مَنْ یُحِبُّ وَ مَنْ یُبْغِضُ.
این سه چیز از علامت‌های مؤمن است: خداشناسی او، و چه کسی را دوست می‌دارد و چه کسی را دشمن. (بحار، ج ۱، ص ۲۱۵)
۷ـ «امام حسن عسکری علیه‌السلام»:
اَحِبَّ فی اللهِ وَ اَبغِضْ فِی اللهِ وَ والِ فِی اللهِ وَ عادِ فِی الله فَاِنَّهُ لاتُنالُ وِلایَةُ اللهِ اِلاّ بِذلِکَ.
حُبُّ و بغض تو برای خدا باشد و وَلای و دشمنی تو نیز برای خدا باشد و بدان که ولایت خدا جز از این راه به دست نمی‌آید. (بحار، ج ۲۷، ص ۵۴)
۸ـ «امام موسی‌کاظم علیه‌السلام»:
شِیعَتُنَا اَلَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَ یَحِجُّونَ الْبَیْتَ الْحَرَامَ وَ یَصُومُونَ شَهْرَ رَمَضَانَ وَ یُوَالُونَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یَتَبرَّؤونَ مِن أَعدائِهِم.
شیعیان ما کسانی هستند که نماز را برپا می‌دارند و زکاة را می‌پردازند و به حج خانة خدا می‌روند، ماه رمضان را روزه می‌گیرند و ولایت اهل بیت را دارند و از دشمنانشان تَبرّی و بیزاری می‌جویند. (صفات‌الشیعه، ص ۴)
۹ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
وَلایَتُنَا وَلایَةُ اللَّهِ الَّتِی لَمْ یُبْعَثْ نَبِیٌّ قَطُّ إِلَّا بِهَا.
ولایت ما همان ولایت خدا است که هیچ پیغمبری جز با ولایت ما برانگیخته نشده است. (بحار، ج ۲۷، ص ۱۳۶)
۱۰ـ «امام موسی‌کاظم علیه‌السلام»
طُوبی لِشیعَتِنا المُتَمَسِّکینَ بِحَبلِنا فِی غَیبَةِ قائِمِنا(عَجَّلَ اللّهُ تَعالی فَرَجَه)، الثّابِتینَ عَلی مُوالاتِنا وَ البَراءَةِ مِن أَعدائِنا اُولئِکَ مِنّا وَ نَحنُ مِنهُم.
خوشا به حال شیعیان ما در زمان غیبت قائم ما (عج) که به ریسمان ما تمسّک جسته‌اند و بر موالات ما و بیزاری از دشمنان ما ثابت‌قدم مانده‌اند. آنان از ما هستند و ما از ایشانیم. (اِعلام الوَری، ص ۴۰۷)
۱۱ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
اِحفَظُونِی فِی عِترَتِی وَ ذُرِّیَّتِی، فَمَن حَفِظَنِی فِیهِم حَفِظَهُ اللهُ، اَلا لَعنَةُ اللهِ عَلی مَن آذانِی فِیهِم.
با پاسداری از حرمت عترت و فرزندان من، حرمت مرا نگه بدارید. لعنت خدا بر کسانی که با اذیت کردن آنها مرا اذیت می‌کنند. (غدیرِ دوم، ص ۳۵)
۱۲ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
لَو أَنَّ عَبْداً عَبَدَ اللهَ اَلَْفَ سَنَةٍ لایَقْبَلُ اللهُ مِنهُ حَتّی یَعرِفَ وِلایَتَنا اَهلَ البَیت.
اگر بنده‌ای هزار سال خدا را عبادت کند، تا ولایت ما اهل بیت را نداشته باشد خداوند از او نخواهد پذیرفت. (بحار، ج ۲۷، ص ۱۹۶)
۱۳ـ امام حسن مجتبی(ع):
وَالَّذِی بَعَثَ مُحَمَّداً صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آله بِالحَقِّ لا یَنتَقِصُ مِن حَقِّنا أهلَ البَیت اَحدٌ اِلّا نَقَّصَهُ اللهُ مِن عَمَلِهِ مِثلَه.
قسم به آن کس که محمد صلّی الله علیه و آله را به حق برانگیخت هر کس به هر اندازه که از حق ما ضایع کند خداوند نیز به همان اندازه از عمل او ضایع و تباه خواهد نمود. (احقاق‌الحق، ج ۱۱، ص ۲۳۹)
۱۴ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
حُرِّمتِ الجَنّةُ عَلی مَن ظَلَمَ اَهلَ بَیتِی وَ عَلی مَن قاتَلَهُم وَ عَلَی المُعِینِ عَلَیهم و عَلی مَن سَبَّهُم.
هر کس که به اهل بیت من ظلم و ستم کرده و یا با آنان محاربه نموده و یا بر علیه آنها همدست شده و یا آنان را دشنام داده باشد، هرگز به بهشت راه نخواهد یافت. (بحار، ج ۲۷، ص ۲۲۲)
۱۵ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
کَذَبَ مَن زَعَمَ اَنَّهُ مِن شِیعَتِنا وَ هُو مُتَمَسِّکٌ بِعُروةِ غَیرِنا.
دروغ می‌گوید آن کسی که ادّعا می‌کند شیعة ما است ولی از غیر ما پیروی می‌کند. (بحار، ج ۲، ص ۹۸)
۱۶ـ «امام علی بن موسی‌الرضا علیه‌السلام»:
شِیعَتُنا المُسَلِّمونَ لِأَمرِنا اَلآخِذونَ بِقَولِنا اَلمُخالِفونَ لِأعدائِنا، فَمَن لم یَکُن کَذلِکَ فَلَیسَ مِنّا.
شیعیان ما تسلیم أمر و ولایت ما هستند، به گفتة ما عمل می‌کنند و دشمنان ما را دشمن می‌دارند، و در غیر این صورت پیرو ما نخواهند بود. (مُسندالامام الرضا(ع)، ج ۱، ص ۲۳۵)
۱۷ـ امام حسن مجتبی(ع):
إنَّ لِأهَلِ النّارِ علاماتٌ یُعرَفونَ بِها وَ هِیَ الاِلحادُ لِأَولیاءِ اللهِ و الموُالاةُ لِأَعداءِ اللهِ.
اهل دوزخ نشانه‌هایی دارند که بدان شناخته می‌شوند، آنها با اولیای خدا عداوت و با دشمنان خدا محبّت و دوستی دارند. (احقاق‌الحق، ج ۱۱، ص ۲۲۵)
۱۸ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
لَو أَنَّ ناصِباً شَفَعَ لَهُ کُلُّ نَبیٍّ مُرْسَلٍ و مَلَکٍ مُقَرَّبٍ ما شُفِّعوا.
اگر تمام پیغمبران مرسل و همة فرشتگان مُقرّب دربارة ناصبی و دشمن اهل بیت علیهم السلام شفاعت کنند شفاعتشان قبول نمی‌شود. (ثواب‌الأعمال، ص ۴۷۲)
۱۹ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه وآله»:
اَلا وَ مَن أَبغَضَ آلَ مُحمدٍ علیهم السلام جاءَ یَومَ القیامَةِ مکتوباً بَینِ عَینَیه: «آیِسٌ مِن رَحمَةِ الله»!
همه بدانند، هر کس دشمن آل محمد(علیهم‌السلام) باشد روز قیامت می‌آید در حالی که میان دو چشمانش (این عبارت) نقش بسته است: «ناامید از رحمت خدا»! رحمت خدا هرگز شامل حال او نخواهد شد. (بحار، ج ۲۷، ص ۱۲۰)
۲۰ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
حُبُّ أولیاءِ اللّهِ واجِبٌ وَالوِلایةُ لَهم واجِبَةٌ واَلبراءَةُ مِن اَعدائِهِم واجِبَةٌ وَ مِنَ الّذینَ ظَلموا آلَ محمدٍ صلّی الله علیهم.
ولا و محبت اولیای خدا واجب است و بیزاری و تبرّی از دشمنانشان و از کسانی که به آل محمد صلی‌الله علیه و آله ستم روا داشته‌اند هم واجب و الزامی است. (بحار، ج ۲۷، ص ۵۲)
۲۱ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
الـمُنکِرُ لآخِرِنا کَالمُنکِرِ لِأَوّلِنا.
کسی که آخرین ما را قبول نداشته باشد مانند کسی است که اولین ما را هم قبول نداشته است. (بحار، ج ۲۷، ص ۶۱)
۲۲ـ امام محمدباقر (ع):
ما بَعَثَ اللهُ نَبِیّاً قَطُّ اِلاّ بِوِلایِتَنا وَ البرَاءَةِ مِن اَعدائِنا.
خداوند هیچ پیغمبری را جز با ولایت ما و برائت و بیزاری از دشمنان ما برنیانگیخته است. (تفسیرصافی، ج ۳، ص ۱۳۴)
۲۳ـ «امام علی بن موسی‌الرضا علیه‌السلام»
مَن سَرَّهُ أن لایَکونَ بَینَهُ و بَینَ اللهِ حِجابٌ فَلیَتَولَّ آلَ مُحمدٍ سلامُ اللهِ علیهم وَ یَتَبرّأْ مِن عَدُوِّهِم وَ یَأْتَمَّ بِالاِمامِ مِنهم.
هر کس دوست دارد بین او و خدا مانع و رادعی نباشد باید ولایت آل محمد علیهم السلام را دارا باشد، از دشمنانشان بیزاری بجوید و از امام معصوم علیه‌السلام پیروی نماید. (بحار، ج ۲۷، ص ۵۱)
۲۴ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
مَن أشْبَعَ عَدُواًّ لَنا فَقَد قَتَلَ وَلِیًّا لَنا!
کسی که گرسنه‌ای از دشمنان ما را سیر کند در حقیقت یکی از محبّان و پیروان ما را به قتل رسانده است! (این اندازه گناه او بزرگ است). (بحار، ج ۲۷، ص ؟)
۲۵ـ امام محمدباقر (ع):
مَن أبغَضَنا اَهلَ البَیت بَعَثَهُ اللهُ یَومَ القِیامَةِ یَهُودِیّاً.
هر کس با ما ـ اهل‌بیت ـ دشمنی کند روز قیامت خداوند او را یهودی محشور می‌گرداند. (بحار، ج ۲۷، ص ۲۲۴)
۲۶ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
وَالَّذِی نَفسُ مُحمَّدٍ بِیَدِهِ لَو أنّ عَبداً جاءَ یَومَ القِیامَةِ بِعَملِ سَبعَینَ نَبیّاً ما قَبِلَ اللهُ ذلِکَ مِنهُ حَتّی یَلقاهُ بِوِلایَتی وَ وِلایةِ أهلِ بَیتی.
سوگند به آن کس که جان محمد در دست او است. اگر بنده‌ای روز قیامت عمل هفتاد پیغمبر را داشته باشد تا ولایت من و اهل بیت مرا نداشته باشد خداوند از او قبول نخواهد کرد. (بحار، ج ۲۷، ص ۱۷۲)
۲۷ـ «امام علی بن موسی‌الرضا علیه‌السلام»
قال اللهُ عزَّوجلَّ: وِلایةُ علیِّ بنِ أبی طالبٍ حِصنی فَمَن دَخَل حِصنیِ أَمِنَ مِنْ عَذابی.
خداوند متعال می‌فرماید: ولایت علی بن ابیطالب دِژ و حصار من است. هر کس در این حصار جای گرفت از کیفر من در امان خواهد بود. (سفینه، ج ۲، ص ۶۹۲)
۲۸ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
لا واللِّهِ لا یَخرُجُ وَلِیُّنا مِنَ الدّنیا اِلّا وَ اللهُ و رسولُهُ وَ نحنُ عَنُه راضُون.
به خدا سوگند جز این نیست کسی که با ولایت ما از دنیا برود او مسلّماً با رضایت و خشنودی خدا و رسول صلی‌الله علیه و آله و سلم و خشنودی ما (اهل‌بیت) از دنیا رفته است. (بحار، ج ۲۷، ص ۱۳۷)
۲۹ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
اِنّ أَوثَقَ عُرَی الاِیمانِ اَلحُبُّ فی‌اللهِ وَالبُغضُ فی‌اللهِ و تَوالِی وَلِیَّ اللهِ وَ تَعادِی عَدُوَّ الله.
محکم‌ترین دستاویزهای ایمان، دوستی و دشمنی است که برای خدا باشد، و دوستان ولیّ خدا را دوست بداری و دشمنانش را دشمن بداری. (بحار، ج ۷، ص ۵۷)
۳۰ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
مَن تأَثَّمَ أَن یَلعَنَ مَن لَعَنَهُ اللهُ فَعَلَیهِ لَعنَةُ الله!
هر کس از لعن کردنِ کسی که خدا او را لعنت کرده خودداری کند، لعنت خدا بر او باد! (غدیر دوّم، ص ۲۷، ایقاد شاه عبدالعظیمی، ص ۵۰)
۳۱ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
مَن اَقامَ فرائِضَ اللهِ وَ اِجْتَنبَ مَحارِمَ اللهِ و أَحسَنَ الوِلایةَ لِأَهْلِ بَیتِ نَبِیِّ اللهِ وَ تَبَرأَ مِن اَعداءِ الِلّه عَزَّوجَلَّ فَلیَدخُلْ مِن أَیِّ ابوابِ الجَنَّةِ الثمانِیَةِ شاءَ.
کسی که واجبات خدا را به جا آورد و از محرمات دوری کند و ولایت اهل‌بیت پیغمبر(ص) را نیکو بدارد و از دشمنان خداوند متعال تبرّی بجوید، (فردا) از هر یک از درهای هشتگانة بهشت که دلخواه او است داخل آن بگردد. (بحار، ج ۲۷، ص ۸۸)
۳۲ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
مَن سَرَّهُ أَن یَجْمَع‌َ اللهُ لَهُ الخَیرَ کُلَّه فَلیُوالِ عَلیّاً بَعدیِ وَ لْیُوالِ اَولیاءَهُ وَ لْیُعادِ اَعداءَه.
هر کس دوست دارد که خداوند هر چه خیر است نصیب او گرداند، بعد از من به وَلای علی(ع) تمسک جوید، دوستانش را دوست و دشمنانش را دشمن بدارد. (بحار، ج ۲۷، ص ۵۵)
۳۳ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
یا عَلِی! إنَّ وِلایَتکَ لا تُقبَلُ اِلّا بِالبَراءَةِ مِن اَعدائِکَ وَ اَعداءِ الأَئِمَة مِن وُلدِکَ.
یا علی! تولّای تو جز با تبرّی از دشمنان تو و دشمنان امامان و فرزندان تو قبول نمی‌شود. (بحار، ج ۲۷، ص ۱۹۹)
۳۴ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالحَقِّ نَبِیّاً لَو جاءَ اَحدُکُم یَومَ القِیامَةِ بِأَعمالٍ کأَمثالِ الجِبالِ وَ لَم یَجِیءْ بِوِلایَةِ عَلِیِّ بنِ أبِی طالب(ع) لَأکَبَّهُ اللهُ عَزَّوجلَّ فِی النّارِ.
سوگند به آن کس که مرا به حق به پیامبری فرستاد اگر یکی از شما در روز قیامت به اندازة کوه‌ها عمل نیک داشته باشد ولی ولایت علی بن ابیطالب(ع) را نداشته باشد خداوند متعال او را به رو به جهنم نگونسار خواهد کرد. (بحار، ج ۲۷، ص ۱۷۱)
۳۵ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
مَن جَحَدَ علیّاً اِمامَتَهُ مِن بَعدیِ فَاِنَّما جَحَدَ نُبُوَّتِی، وَ مَن جَحَدَ نُبُوَّتِی فَقد جَحَدَ اللهَ رُبُوبِِیَّتَه.
هر کس امامت و ولایت علی(ع) را بعد از من نپذیرد نُبُوّت مرا قبول نکرده و کسی که نُبُوت مرا قبول نکند او ربوبیّت خداوند بزرگ را قبول نکرده است. (بحار، ج ۲۷، ص ۶۱)
۳۶ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
مَن حارَبَ عَلیّاً فَقَد حارَبَنی وَ مَن حارَبَنی فَقَد حارَبَ اللهَ عَزَّوجَلّ.
هر کس با علی جنگ و محاربه کند با من محاربه کرده و کسی که با من محاربه کند با خدای متعال محاربه نموده است. (بحار، ج ۲۷، ص ۶۲)
۳۷ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
والِ وَلِیَّ عَلِیٍّ وَ لَو اَنَّهُ قاتِلُ اَبِیکَ وَ وَلَدِکَ، و عادِ عَدُوَّهُ وَ لَو اَنَّهُ اَبُوکَ اَو وَلَدُُکَ.
دوست علی(ع) را دوست بدار هرچند که او قاتل پدر و فرزندت باشد و دشمنش را دشمن بدار هرچند که او پدر یا فرزند خودت باشد. (بحار، ج ۲۷، ص ۵۵)
۳۸ـ امام محمد باقر (ع):
التارِکُونَ وِلایَةَ عَلِیٍّ علیه السلام، اَلمُنکِرونَ لِفَضلِه، اَلمُظاهِرونُ اَعداءَهُ، خارجونَ عَن الاسلامِ مَن ماتَ مِنهُم علی ذلِکَ.
آن کسانی که ولایت علی(ع) را نپذیرفتند و فضل و برتری او را مُنکر شدند و با دشمنانش همداستان گردیدند چنانچه بر همین حال بمیرند بر دین اسلام نمرده‌اند. (بحار، ج ۲۷، ص ۲۳۸)
۳۹ـ «پیامبرگرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
وَلِیُّ عَلِیٍّ وَلِیُّ اللهِ فَوالِهِ، وَ عَدُوُّ عَلِیٍّ عَدُوُّ اللهِ فَعادِهِ.
دوست علی(ع) دوست خدا است تو او را دوست بدار و دشمن علی(ع) دشمن خداست تو نیز او را دشمن بدار. (بحار، ج ۲۷، ص ۵۵)
۴۰ـ «امام جعفرصادق علیه‌السلام»:
البَراءَةُ مِن أشْقَی الأوَّلِینَ وَ الآخِرِینَ… قاتِلِ أمِیرِالمُؤمِنِینَ علیه السلام واجِبَةٌ، وَ البَراءَةُ مِن جَمِیع قَتَلَةِ أهل‌ِالبَیتِ علیهم السلام واجِبةٌ.
تَبَریّ و بیزاری جستن از شقی‌ترین اوّلین و آخرین (ابن مُلجَم لعین) قاتل امیرالمؤمنین(ع) واجب و الزامی است و تَبرّی از تمامی قاتلان اهل‌بیت(ع) نیز واجب و الزامی است. (بحار، ج ۲۷، ص ۵۵)
